Astrofotograaf
In de wachtkamer zit Jeroen. Naast zijn stoel staan zijn krukken. Ik spreek hem aan. Jeroen is bij een collega onder behandeling omdat hij zijn onderbeen op een gecompliceerde manier gebroken heeft. Al snel vuurt hij tientallen stellingen en vragen op me af. ‘Het gaat zo langzaam!’ ‘Dit valt me zwaar tegen!’ ‘Ik had toch al veel verder in mijn herstel moeten zijn!?’ ‘Kan ik nog wel fatsoenlijk lopen?’ Ik proef zijn ongeduld en onzekerheid. Terwijl mijn koffie uit de machine pruttelt raak ik met hem in gesprek. Jeroen is hobbyfotograaf en fotografeert graag het sterrenstelsel en de melkweg. En dat gebeurt natuurlijk ’s nachts. Op een reis naar een Canarisch eiland heeft hij zich ’s nachts verstapt en is van een muurtje gevallen en daarbij heeft hij zijn onderbeen gebroken. Erg onfortuinlijk voor hem en praktisch gezien erg onhandig. Eerst onderzoek in een Spaans ziekenhuis en aldaar geopereerd. Daarna terug naar Nederland, opnieuw beoordeling door een Nederlandse orthopeed. De operatie is complex omdat hij zowel zijn kuitbeen en scheenbeen heeft gebroken op meerdere plekken. De traumachirurg heeft alle fragmenten en botdelen weer vakkundig gestabiliseerd met een lange pen in zijn scheenbeen en vele schroeven. Gevolgd door een periode van gips. Een complexe breuk dus en een langdurige maar gunstige prognose voor zijn revalidatie en herstel. Jeroen zal echter wel geduld moeten hebben en zal hard moeten werken tijdens zijn revalidatie. Iets waar hij nu nog geen weet van heeft, nu overheerst de pijn, onzekerheid en ongedurigheid.
Een aantal weken later pak ik het traject van Jeroen samen op met mijn collega in een duotraject. Mijn collega als hoofdbehandelaar en ik mag me er ook tegen aan bemoeien. Een rol die me ligt. Als 2e behandelaar heb ik de vrijheid om buiten de lijntjes te kleuren van zijn revalidatieschema. Ik spreek veel met Jeroen om een reële verwachting te krijgen over zijn herstel maar ook een positieve! Ik weet zeker dat het goed gaat komen met Jeroen. Het zal echter wel hard werken zijn voor Jeroen maar ook voor mij. Deze reële en positie verwachting voor herstel is. m.i. essentieel. De kwartjes vallen bij Jeroen. Vol vertrouwen en met nieuwe energie duikt hij zijn revalidatieproces in. Na de eerste weken is het eerste resultaat al zichtbaar. Ik zie Jeroen met de week positiever worden en zijn vragen verdwijnen naar de achtergrond. Hij heeft het vertrouwen gevonden dat hij op de juiste weg zit. De weg naar herstel en functioneren. Hij begint stiekem al weer te fantaseren over fotografieprojecten en de reizen die hij daarvoor wilt maken. Maar de weg is nog lang.
Jeroen werkt hard, maar ik laat hem vooral slimmer werken. Ik daag hem uit in fysieke mogelijkheden. Ondertussen push ik hem ook over mentale barrières. Ik laat hem dingen doen met zijn onderbeen hetgeen Jeroen eigenlijk nog niet durft. Dingen die voor hem onmogelijk lijken maar die hij eigenlijk wel kan. Hij verlegt zijn eigen grenzen daarmee. Zowel fysiek als op mentaal vlak. Zijn enkel wordt steeds mobieler en hij kan zijn onderbeen steeds meer en zwaarder belasten. De eerste fotografietripjes worden weer gemaakt. Naast dat Jeroen prachtige foto’s maakt van het sterrenstelsel legt hij zijn avonturen en astrofotografie ook vast in vlogs. Ze zijn de moeite waard om eens te bekijken! Op een recente vlog zie ik hem lopen. Jeroen probeert te camoufleren dat hij ergens last van heeft maar ik zie zijn aangepaste loopje. We hebben het erover en de weken erna werken we aan zijn looppatroon. Ook dat gaat met sprongen vooruit. Letterlijk,en over springen gesproken… We zijn aanbeland in de volgende fase van zijn revalidatie. Toewerken naar springbelasting en voorzichtig toewerken naar hardloopbelasting. De zoveelste fysieke en mentale barrière die Jeroen moet overwinnen. Met zweet op zijn kop doe ik voorzichtige sprongoefeningentjes met hem. Traplopen met tredes overslaan. Touwtje springen en badminton. Elke week verras ik hem weer met een nieuwe uitdaging.
Tijdens een revalidatiesessie leg ik bij Jeroen in de week dat we de volgende keer gaan kickboksen. Ik zie een verbaasde blik en twinkeling in zijn ogen tegelijkertijd. ‘Ja dat lijkt me leuk, maar weet je zeker dat dat kan?’ Even is de onzekerheid weer groter dan de wil van herstel. ‘Waarom niet?’, zeg ik quasi nonchalant. ‘Als je je been weer doormidden trapt gaan we toch gewoon weer even langs bij de chirurg?’, zeg ik met een grapje. Aan de blik van Jeroen zie ik dat hij twijfelt. ‘Is goed’, zegt hij twijfelend. En gelijk daarna zegt hij: ‘ja ik denk ook dat ik er wel weer aan toe ben!’ De week erop gaan we aan de slag. Na zijn vaste schema pakken we de bokshandschoenen en het stootkussen erbij. Na wat jabs (stoten) is het de beurt aan de benen. De eerst trappen zijn voorzichtig maar al snel trapt Jeroen hard! Ook ik heb hem onderschat. Hij trapt harder dan ik verwachtte en moet me schrap zetten. Naderhand voel ik het ook. Maar Jeroen gaat met een big smile naar huis. ‘Lekker!’
We belanden in de laatste fase van zijn revalidatie. Jeroen kan weer meerdere uren wandelen om ’s nachts de sterren te fotograferen. Hij reist half Europa door om de mooiste en donkerste plekjes te vinden. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Als ik ’s avonds naar huis ga kijk ik anders naar de sterren. En sta er even bij stil. Ik herontdek de schoonheid van ons heelal. Jeroen heeft een nieuwe wereld voor me open laten gaan. En ik voor Jeroen. Samen beter!
Ben je nieuwsgierig naar het sterrenstelsel door de ogen van Jeroen? Check zijn YouTubekanaal hier!
